Al een paar weken begeleid ik 1 middag in de week een puber met MCDD. Het grote doel is een eigen hond maar voor nu is Spip 1 middag in de week de coach- en oefenhond. Naast het leren over hondentaal, op een duidelijke en vriendelijke manier leiding geven aan de hond en een flinke wandeling neem ik dus ook tijd en ruimte voor het confronteren met de gewone dingen van een hondeneigenaar. Zoals de behoefte van je hond opruimen.
De gróte ogen vorige week toen ik een poepzakje aanreikte nadat Spip zijn behoefte had gedaan. “Tja, dat hoort er ook bij als je een hond hebt”. Gróte ogen nogmaals mijn kant op.
Maar niet de verwachte woedeuitbarsting, weigering of kwaad weglopen. Met een gezichtsuitdrukking die boekdelen sprak werd de poep opgeruimd.
Een ritueel dat zich deze week herhaalde, met iets minder 
grote ogen.
Het was koud buiten waardoor ik grapte dat je er lekker warme handen van krijgt. Een gezicht van afgrijzen waar ik vreselijk om moest lachen en wat de lading van het moment af haalde. Vervolgens allerlei vragen over poep. Dat werd een interessant gesprek. Voor me uitlopend hoorde ik wat zinnetjes neuriën met het woord poep er in. Waarop ik lachend zei dat ik het een leuk idee vond om er een liedje van te maken.
Geweldig om samen te experimenteren met woorden en deuntjes. En het thuis weer te delen met moeder die niet meer bij kwam van het lachen. Je snapt.. Het wordt geen wereldhit maar we hebben super plezier gemaakt.
LOVE MY JOB!!!
